Με μπέρδεψε αυτό το βιβλίο. Ξεκινάει με πολύ ενδιαφέρον, βάζοντας τον αναγνώστη σιγά σιγά στην πλοκή και στην όλη υπόθεση και σε κάνει να θες να συνεχίσεις. Ωστόσο, στην συνέχεια, η ιστορία καταλαβαίνεις ότι πηγαίνει αλλού.Μία αλλόκοτη γυναίκα που ύστερα καταλήγει να είναι εξωπραγματική, απαγάγει ανθρώπους με ευδιάκριτη μυική μάζα και καλοσχηματισμένο σωματότυπο, με σκοπό να τους εκμεταλλευτεί ο "δικός της" κόσμος. Θεωρώντας το αρχικά σαν βιβλίο μυστηρίου, ατμόσφαιρας και ενίοτε, τρόμου, καταλαβαίνεις από την μέση του βιβλίου ότι πρόκειται για μια ιστορία, που ο Φέιμπερ με αλληγορικό τρόπο προσπαθεί να δώσει τις δικές του ερμηνείες και τα δικά του νοήματα για την ανθρώπινη φύση και συγκεκριμένα, για ζητήματα όπως, ο σεξισμός, η ανθρώπινη μοίρα, η εκμετάλλευση των περιθωριοποιημένων ατόμων και η ανθρώπινη δυστυχία.Θεωρώ ότι αν και υπερβολικός σε γραφή και πλοκή, καταφέρνει κάπως να σε βάλει στον τρόπο σκέψεις του και να κατανοήσεις την ιστορία και τους ήρωες. Πολύ δουλεμένος ο κεντρικός χαρακτήρας της γυναίκας (Άσερλεϊ), αλλά και οι δευτερεύοντες. Απλώς, πιστεύω ότι κάπου το έχασε μεταξύ πλοκής και νοήματος, ίσως λόγω του ιδιαίτερου τρόπου που αποφάσισε ο συγγραφέας να χτίσει την ιστορία του, με αποτέλεσμα περισσότερο να δημιουργεί σύγχυση παρά ευχαρίστηση. Κάτι που με κέρδισε και θα είναι και ο λόγος να διαβάσω κι άλλο βιβλίο του συγγραφέα, είναι η γραφή του. Πρόκειται για πολυποίκιλη και δυνατή, με περιγραφές που σε εντάσσουν στις στιγμές του βιβλίου.